Voorbedacht

Het is de nachtmerrie van iedere ouder, en het overkomt Marjon van Brienen. Haar vriend Philippe brengt hun dochter Carice niet terug na een familiebezoek. Maar waarom? Er bestaan geen onoverkomelijke problemen tussen Marjon en Philippe, er wordt nergens strijd over gevoerd. Wat heeft hem bewogen om hun dochter mee te nemen en wat heeft hij met haar gedaan? Een grootscheeps onderzoek levert niets op. Philippe en Carice zijn spoorloos verdwenen.

Hoe moet je verder als wanhoop, woede en verdriet je leven beheersen? Wanneer erken je je verlies? Marjon kan nergens antwoorden vinden. Tot ze bezoek krijgt van een vrouw, die haar iets te vertellen heeft…

Marjon en Philippe hebben een open lat-relatie en hebben samen een dochter Carice. Maar is Carice wel Philippe zijn dochter? En wat weet Marjon eigenlijk van Philippe?
Lindy is getrouwd met Henk Jan en is de beste vriendin van Marjon. Ze werken samen als dierenartsassistent. Maar kent Marjon haar vriendin eigenlijk wel zo goed als ze altijd heeft gedacht?

Het verhaal wordt beschreven vanuit de twee hoofdpersonen Marjon en Philippe. Vanaf de eerste bladzijde word je, zoals altijd bij Loes den Hollander, in het verhaal gezogen. Eerst neemt Marjon je mee vanaf het moment dat Philippe haar dochter heeft meegenomen naar zijn moeder waar ze het niet helemaal mee eens was. Ik merk dat ik met een beklemmend gevoel op mijn borst het boek zit te lezen. Ik merk dat ik zelf ook achterdochtig wordt en niemand meer vertrouw. Continu word je heen en weer geslingerd in je gevoel, want waarom heeft Philippe Carice meegenomen en wat heeft hij met haar gedaan? Vervolgens beleef je dezelfde dagen nogmaals maar dan vanuit het oogpunt van Phillipe. En dan betrap ik mezelf erop dat ik ergens toch wel een soort van medeleven voel voor deze man.
Aan het einde van het boek is het duidelijk wie Carice heeft meegenomen en waarom, maar toch weet de schrijfster er zoals altijd weer een verassende wending aan het verhaal te geven.

Het is de grootste nachtmerrie van iedere ouder. Loes den Hollander weet het op zo’n prachtige manier te beschrijven dat je echt meeleeft met de personages alsof je het zelf van dichtbij meemaakt. Verward sla ik mijn boek dicht, het boek is uit. Maar toch zit ik met een beklemmend gevoel op mijn borst. Is het nu echt allemaal voorbij?