Elin denkt alles te hebben. Een leuke vent, fijne ouders, een vaste baan. Maar dan ontdekt ze dat haar verleden één grote kluwen leugens is. Wie zijn haar echte ouders? En wie is zijzelf eigenlijk? Er is maar één plek waar ze deze antwoorden kan vinden: in het criminele circuit. Ze zegt haar vertrouwde leven op, accepteert een baan in een tbs-kliniek en ontdekt veel te snel dat aan elk antwoord een prijskaartje hangt.
Later als ik dood ben was het eerste boek dat ik las van Ruijters. Ik was erg benieuwd aangezien mijn zus haar debuut De onderkant van sneeuw heeft gelezen en hier lyrisch over was. En ik moet toegeven dat Ruijters ook mij heeft te verrassen. Dit is een auteur om in de gaten te houden!
In het boek volgen we Elin, een jongedame die werkt binnen een tbs-kliniek. Dit is al een interessante setting en voer voor psychologische spanning. Ruijters weet hier dan ook goed gebruik van te maken en weet de spanning subtiel steeds verder op te bouwen. Ze weet de lezer echter tot het einde in het ongewisse te laten. Net als je denkt te weten hoe de vork in de steel zit, wordt er toch weer een element toegevoegd. Het is onmogelijk te weten hoe het verhaal zal eindigen en als je dan bij de plot bent belandt, dan weet de auteur je te schokken. Naast dat je in shock bent, is de plot ook nog eens origineel.
Daarbij heeft ze de personages goed uitgewerkt, en dat geldt niet alleen voor Elin. De vele personages die in de tbs-kliniek zitten verschillen onderling veel van elkaar en zijn zo voor de lezer goed uit elkaar te houden. De goede balans tussen het werk- en privéleven van Elin maakt dat het verhaal afwisselend en interessant genoeg blijft.
Verder beschikt Ruijters over een vlotte en pakkende schrijfstijl, en ook de korte hoofdstukken maken dat je door blijft lezen. Enig minpunt is dat het verhaal niet overal even realistisch is. Dit komt duidelijk naar voren bij een collega die veel weet maar er toch voor kiest zijn mond te houden. Met alle gevolgen van dien…
Plaats een reactie