Ragdoll

‘Oké. Zeg het maar.’ Uit zijn ooghoek zag hij een licht over zijn keukenkastje glijden. ‘Flat 108…’ begon Simmons. In zijn slecht uitgeruste kitchenette werd Wolf verblind door blauwe flitsen die felle bundels door het kleine raam wierpen. ‘…Trinity Towers…’. ‘Hibbard Road, Kentish Town?’, vulde Wolf aan, terwijl hij van boven neerkeek op de tientallen politieauto’s, journalisten en de geëvacueerde bewoners uit het flatgebouw aan de overkant.

Wolf is net weer aan het werk, na geschorst te zijn. Hij leidde het onderzoek naar Naguib Khalid, de Crematiemoordenaar, iemand die zijn (jonge) slachtoffers in brand stak. Wanneer de jury de moordenaar onschuldig verklaart, draai Wolf door en valt Khalid aan. Wolf gaat een psychiatrische kliniek in. Wanneer de Crematiemoordenaar weer toeslaat en Khalid op heterdaad wordt betrapt, wordt Wolf vrijgelaten.

In het flatgebouw tegenover het appartement van Wolf wordt een lichaam gevonden. En niet zomaar een, het is er een dat bestaat uit lichaamsdelen van verschillende mensen. De moord krijgt de stempel ‘lappenpop’, het zijn zes slachtoffers in één lichaam. Het is nu aan het rechercheteam om uit te zoeken van wie de lichaamsdelen zijn en welke link ze met elkaar hebben.
Journaliste Andrea, de ex van Wolf, krijgt een envelop met daarin een lijst namen van de volgende slachtoffers. In dit lijstje staat ook Wolf. Het wordt een race tegen de klok om de mogelijke slachtoffers te redden.

Ragdoll is een fenomenale thriller. De personages zijn subliem uitgewerkt. Alsof je ze echt kent. De emoties en de zwarte humor wisselen elkaar goed af. De hoofdstukken zijn opgedeeld in dagen en uren. Afgewisseld met een paar flashbacks.
Daniel Cole heeft een prettige schrijfstijl. De situaties gaan in rap tempo aan je voorbij, zonder dat je iets mist. Dan verschijnt er een plottwist. Eentje die je niet verwacht als lezer, en waarbij je al lezend hoopt dat de verteller het verkeerd heeft. Zijn debuut is er een om U tegen te zeggen.