Als de achttienjarige ongetrouwde Philomena Lee in de jaren zestig bevalt van een zoon, wordt ze bijgestaan door de nonnen. Als het jongetje drie jaar oud is, moet ze hem afstaan en wordt hij verkocht aan adoptieouders.
Haar leven gaat door: ze trouwt en krijgt nog twee kinderen, maar nooit vergeet ze haar eerstgeborene. Ze durft niet over hem te praten, zo bang is ze gemaakt door de kerk. Na vijftig jaar vertelt ze haar verhaal toch aan haar dochter, en begint de zoektocht naar haar verloren kind.
Wauw, wat is Philomena een aangrijpend verhaal. De verkoop van baby’s aan adoptiegezinnen is te onmenselijk om waar te kunnen zijn, maar helaas gebeurde dit echt in de jaren ’50 in Ierland. Het leed dat Philomena moet doorgemaakt hebben is onbeschrijfelijk, en eigenlijk vat ik daarmee het boek al goed samen. Het blijkt inderdaad onbeschrijfelijk te zijn, want haar emoties komen niet goed over. Het verhaal is in twee delen opgebouwd: in deel 1 wordt Philomena Lee gevolgd, als ze net in het klooster zit en de drie daaropvolgende jaren waarin ze mag genieten van haar zoon Anthony -later Michael genoemd door zijn adoptieouders. In deel 2 wordt het leven van Anthony/Mike vertelt: van zijn vroege kinderjaren tot zijn volwassen leven, alles passeert de revue.
Hier en daar wordt het verhaal echter onderbroken door een gedeelte waarin de schrijver vertelt hoe hij aan de informatie is gekomen. Dit is echter niet handig gedaan. Ten eerste haalt het de vaart uit het verhaal, ten tweede is het de verkeerde plek -een epiloog of nawoord was beter op zijn plek geweest- en ten derde voegt het niks toe. Sterker nog, het lijkt eerder of Martin Sixsmith hiermee aan zijn lezers wil tonen hoe goed zijn speurneus wel niet werkt. Zonde, zonde en nogmaals zonde, want het verhaal op zich is zo prachtig. Zo gevoelig. Zo breekbaar. Zo hartverscheurend.
Daarnaast is de schrijfstijl van Sixsmith eerder beschouwend dan in de diepte. Gevoelens en emoties worden bijna terloops genoemd, en soms wordt helemaal niet bij gebeurtenissen stilgestaan. De ziekte van Anthony’s zus bijvoorbeeld komt als donderslag bij heldere hemel, al doet Sixsmith het voorkomen alsof dit al eerder benoemd is. Sixsmith is van huis uit journalist, en ik kreeg het gevoel dat hij moeite had zijn oude, journalistieke schrijfstijl los te laten. Ik weet dan ook niet of Sixsmith de juiste verteller is van dit verhaal. Er zit namelijk zoveel meer in. Of beter gezegd: hij had er zoveel meer uit kunnen halen.
Gelukkig blijft het verhaal zelf goed overeind staan en was het een boek waar ik met veel plezier in heb gelezen. Je wilt constant weten: hoe loopt het af? Wanneer vinden moeder en zoon elkaar terug? Philomena is verfilmd, en ik ben erg benieuwd naar de uitwerking hiervan. Dame Judy Dench, die in de film de rol van Philomena speelt, schreef het voorwoord, en dat was erg prettig. Het bereidt de lezer goed voor op het verhaal en voegt de nodige achtergrondinformatie toe. Het boek is wel de moeite waard, maar het is jammer dat Sixsmith er niet meer uit heeft gehaald. Ik kan alleen maar hopen dat de regisseur en producer van de film Philomena het beter heeft gedaan, want dit verhaal is het waard om verteld en gelezen te worden.
Plaats een reactie