Naamloos

Het begint met dat ik mijn naam niet meer kan herinneren.’ Zo opent de roman van Pepijn Lanen, waarin we een aantal weken uit het leven van een naamloze jongeman volgen. Een dertiger die tussen twee banen in zit en tijdelijk verblijft in een nihilistisch appartement van een vriend. Op indringende manier leeft de lezer mee met zijn verwarring, zijn gevecht met verslavingen en angsten, en voornamelijk het gevecht met zichzelf.

Naamloos was het eerste boek dat ik las van Pepijn Lanen, ondanks dat eerder al Sjeumig van zijn hand verscheen.  Lanen kende ik verder alleen als lid van De jeugd van tegenwoordig. Een beetje sceptisch begon ik dan ook aan dit verhaal, weer een muzikant die zo nodig moet schrijven…

Al snel na het starten in dit boek valt mij het volwassen taalgebruik van Lanen op. Hij gebruikt harde taal en realistische zinnen, sommige haast poëtisch. Hij komt met bizarre maar treffende vergelijkingen. Ik moet toegeven dat er met de creativiteit van Lanen echt helemaal niets mis is.

In het verhaal volgen we enkele dagen uit het leven van een naamloos hoofdpersoon. De dagen wisselen elkaar snel af en zorgen voor voldoende afwisseling in het verhaal. De hoofpersoon weet veel niet meer en als lezer vraag je je af waarom dat zo is. Het verhaal bevat vooral veel gedachten en weinig dialogen en dat maakt het erg beschouwend. Hoewel de dagen veel van hetzelfde lijken, weet Lanen wel de aandacht vast te houden en weet het verhaal te blijven boeien.

Naamloos heeft mij positief weten te verrassen. Door de schrijfstijl van Lanen en bepaalde keuzes die hij maakt (na afloop weet de lezer nog altijd niet de naam van de hoofdpersoon) denk ik wel dat je dit boek haat of fantastisch vindt. Ik val in de laatste categorie.