Als op een dag een lijk wordt aangetroffen met een plastic zak over zijn hoofd, wordt inspecteur Erik Winter ingeschakeld. Naast het slachtoffer ligt een stuk karton met een letter erop geschreven. Wanneer er meerdere moorden volgen, blijkt dat er een waar woordpuzzel ontstaat; elk slachtoffer heeft een eigen letter. Hierdoor ontstaat er voor Winter een groot raadsel, want hoe voorkomt hij meerdere slachtoffers, terwijl elk verband lijkt te ontbreken? En wat wil de dader met de geschreven letters?
Dit is het twaalfde opzichzelfstaande boek over inspecteur Erik Winter. Helaas bereikt Ake Edwardson met deze roman niet zijn eerdere niveau in vergelijking tot zijn voorgaande boeken, waarover vol lof werd gesproken. Het boek komt erg langzaam op gang en daarnaast maakt de auteur gebruik van korte, staccato zinnen, waardoor het verhaal voor de lezer niet vloeiend leest. De schrijfstijl is erg to the point en er worden weinig bijvoeglijk naamwoorden gebruikt. Dit zorgt er voor dat je moeilijk een beeld kunt vormen bij de geschreven tekst. Zonde, want uit het sterkte plot had meer gehaald kunnen worden.
Marconi Park is dan wel het twaalfde deel over inspecteur Erik Winter. Toch hoef je voorgaande delen niet te lezen. Wel weet je dan meer over het hoofdpersonage Erik Winter, die in dit boek een nogal vlak personage blijft. Het boek vergt veel concentratie van de lezer, mede door de eerdergenoemde schrijfstijl, maar ook omdat er veel lange en overbodige dialogen in het boek staan. Helaas is dit niet enkel in een hoofdstuk, maar het gehele boek lang. Waar je een spettrend eind verwacht, heeft ook dit een weinig verrassende uitkomst.
Al met al is Marconi Park helaas, ondanks de elf eerdere romans, geen must-read. Het is meer een boek dat rustig ‘doorkabbelt’, zonder je te laten sidderen van angst. De schrijfstijl is niet vloeiend en dit zorgt ervoor dat je je niet kunt onderdompelen in de verhaallijn van Marconi Park. Geen bijzonder exemplaar, dit boek, maar toch 3 sterren waard. Mede door het sterke plot.
Plaats een reactie