Inferno

Robert Langdon, hoogleraar kunstgeschiedenis en symboliek, wordt op een nacht wakker in een ziekenhuis in Florence zonder te weten hoe hij daar is beland. Geholpen door een stoïcijnse jonge vrouw, Sienna Brooks, vlucht Langdon en raakt hij verzeild in een duizelingwekkend avontuur. Langdon ontdekt dat hij in het bezit is van een reeks verontrustende codes, gecreëerd door een briljante wetenschapper; een genie dat geobsedeerd is door het einde van de wereld en het duistere meesterwerk Inferno van Dante Alighieri.

De strijd tegen deze mysterieuze vijand voert hen langs tijdloze locaties als het Palazzo Vecchio, de Boboli-tuinen en de Duomo, en Langdon en Brooks stuiten op een netwerk van verborgen doorgangen en eeuwenoude geheimen…

Vol verwachting keek ik, en met mij miljoenen lezers wereldwijd, uit naar Inferno. Alle andere boeken werden terzijde geschoven, deze ging voor! Wellicht waren mijn verwachtingen iets te hoog gespannen. 

In Inferno gaan we van start zoals we van Dan Brown gewend zijn, meteen vol actie en vaart. Robert Langdon wordt wakker in een ziekenhuis en kan zich niets meer herinneren van wat er gebeurd is. Wanneer er een aanslag op hem wordt gepleegd vlucht hij samen met de hoogbegaafde arts Sienna Brooks. Wat volgt is een waar kat en muisspel. Langdon wordt achterna gezeten maar weet niet door wie en waarom. Hij blijkt een biometrisch verzegelde cilinder bij zich te hebben. Een waar spektakel door Florence volgt, vol actie, schietpartijen en de zoektocht naar de betekenis van de cilinder en de rol van Langdon hierin. 

Helaas blijft het personage van Langdon oppervlakkig. Als persoon leren we hem niet veel beter kennen. Zijn voornaamste taak blijkt een wereldramp voorkomen en alles moet daarvoor wijken. Ondanks dat hij veel meemaakt en meermaals bijna de dood in de ogen kijkt, weet hij weinig sympathie op te wekken bij de lezer. De actie en puzzeltocht staan duidelijk op één bij Brown. 

Desalniettemin zit ook dit verhaal weer behoorlijk goed in elkaar. Middels de meest subtiele aanwijzingen weet Langdon steeds dichter bij de ontrafeling van het geheim te komen. Ongekend wat Brown aan feiten en fictie weet te mengen. De lezer vraagt zich continue af of het echt bestaat of dat het toch een verzinsel is van Browns creatieve brein. 

Minpunt vind ik de vele (archeologische) beschrijvingen waar soms geen eind aan lijkt te komen. Ik heb af en toe de neiging zinnen over te slaan omdat ik toch niet weet waar in Florence dat beeld staat of hoe dat plein eruit ziet. Behalve het noemen van de feiten krijg je als lezer geen omschrijving hiervan waardoor het blijft gissen. Tevens is Inferno van hetzelfde laken een pak. Het is een boeiend verhaal en verfrissend dat Brown niet voor de standaard plot kiest, maar ook impopulaire keuzes durft te nemen. Desalniettemin heb ik het gevoel dat ik het allemaal al eens gezien en gehoord heb. Vernieuwend is het niet. Brown lost deels de verwachtingen in, al hoop ik dat hij in een volgend boek meer vernieuwing aanbrengt en ook het karakter Robert Langdon laat groeien.