Haar naam was Sarah

De tienjarige Sarah wordt samen met haar ouders opgepakt en naar het wielerstadion in Parijs gebracht, waarvandaan duizenden joden worden gedeporteerd. Niemand heeft echter gezien dat Sarah haar kleine broertje Michel in een kledingkast opsloot, net voordat de politie het appartement binnendrong, en de sleutel bij zich stak. Zestig jaar later krijgt Julia Jarmond, een Amerikaanse journaliste in Parijs, de opdracht een artikel te schrijven over deze razzia. Ze gaat op zoek in archieven en via het dossier van Sarah ontdekt zij het goed verborgen geheim van haar schoonfamilie.

Ik heb zelden zo’n mooi boek gelezen. Ik heb het in één ruk in vijf uurtjes uitgelezen en bleef vervolgens nog een uur met een brok in mijn keel op de bank zitten. Tatiana de Rosnay heeft op meesterlijke wijze heden en verleden met elkaar afgewisseld. De verhalen van Sarah en Julia gaan een beetje gelijk op hoewel er zestig jaar tijdsverschil tussen zit. Des te verder Julia komt met haar onderzoek, des te meer je te weten komt over Sarah en alle gruwelijkheden die zij heeft meegemaakt.

De Rosnay heeft het beeld van de stugge Franse schoonfamilie heel goed neergezet waardoor je steeds meer met Julia gaat meeleven en als lezer niets liever wilt dan dat ze zich afzet tegen de Tézacs. Het geheim van de familie Tézac is schokkend en heeft mij naar adem doen happen. De schrijfster heeft ook de emoties van de karakters prachtig en realistisch beschreven. Iedereen kent verhalen uit de tweede wereldoorlog maar geen enkel verhaal heeft mij zo geraakt, zo ontroerd als het verhaal van Sarah. Daarnaast zit Julia ook in een emotionele achtbaan en laat de lezer enorm meevoelen. Er komen behoorlijk veel verschillende personages voor in het boek. Ik vind het heel bijzonder dat De Rosnay ze allemaal genoeg diepgang heeft weten te geven dat alle personages voor mij echt zijn gaan leven.

Met een spijtig gevoel heb ik de laatste bladzijde gelezen en heb ik het uiteindelijk neergelegd. Haar naam was Sarah is een indrukwekkend meesterwerk wat iedereen gelezen zou moeten hebben.