Johanna Adorján is twintig als haar grootouders een einde aan hun leven maken. Het is geen daad van wanhoop of moedeloosheid, maar van liefde. Een bijzondere liefde voor elkaar. De familie zwijgt maar Johanna Adorján kan zich daar niet bij neerleggen. Zestien jaar later gaat zij op zoek naar het verhaal achter het verhaal…
Op 13 oktober 1991 maakten mijn grootouders een eind aan hun leven. Het was een zondag. Eigenlijk niet de ideale dag van de week om zelfmoord te plegen. Op zondagen bellen familieleden op, kennissen willen langskomen om samen een wandeling met de hond te maken, maandagen lijken me bijvoorbeeld veel geschikter. Maar goed, het was zondag, het was oktober. Ik stel me een onbewolkte herfstdag voor, omdat het zich afspeelde in Denemarken, in Charlottenlund, waar mijn grootouders woonden
Dit verhaal is ontzettend origineel en nog waargebeurd ook, wat het extra bizar maakt. Al vanaf hoofdstuk een zit je meteen in het verhaal, het begint erg ingrijpend. Wat ervoor zorgt dat je dit boek in een ruk wilt uitlezen.
De grootouders van Johanna Adorján praten niet graag over hun verleden, wat er in de oorlog gebeurd is wordt verzwegen. Als Johanna het verschrikkelijke telefoontje krijgt dat haar grootouders zelfmoord hebben gepleegd, laat ze het er niet bij zitten en gaat op onderzoek uit. Hoe komen haar grootouders aan zo’n daad en waar hebben ze de informatie vandaan wat de beste manier is om zelfmoord te plegen? Johanna komt steeds meer te weten over het leven tijdens de Tweede Wereldoorlog. We blikken geregeld terug in de tijd, maar ook de laatste dag van haar grootouders beschrijft ze ontzettend mooi.
Een verhaal dat je niet snel zult vergeten…
Plaats een reactie