Twee tegenpolen, Mikael Blomkvist en Lisbeth Salander. Hij is een charmante man en een kritische journalist van middelbare leeftijd, uitgever van het beroemde en beruchte tijdschrift Millennium. Zij is een jonge, gecompliceerde, uiterst intelligente vrouw met zwartgeverfd haar, piercings en tattoos én ze is een computerhacker van wereldklasse.
Drie moorden, één avond. De slachtoffers zijn twee journalisten die voor Millennium werkten aan een publicatie over mensensmokkel, en Nils Bjurman, de voogd van Lisbeth Salander. Op het moordwapen worden de vingerafdrukken aangetroffen van Lisbeth. Het hele politieapparaat komt in beweging, maar Lisbeth is onvindbaar. Blomkvist, overtuigd van Lisbeths onschuld, gaat langzamerhand een verband zien tussen de drievoudige moord en het artikel in wording over vrouwenhandel. Dan wordt een vriendin van Lisbeth ontvoerd door een motorbende. Salander laat het aankomen op een bloedige confrontatie met de onzichtbare bendeleider, Zala, een bekende uit haar verleden.
De vrouw die met vuur speelde gaat een stuk vlotter van start dan zijn voorganger, Mannen die vrouwen haten. Als lezer zit je sneller in het daadwerkelijke verhaal al duurt wel geruime tijd voor de daadwerkelijke spanning begint. Het verhaal wordt pas echt interessant als Lisbeth terugkeert naar Zweden. Het is fijn om de hoofdpersonen al te kennen. Ook in dit deel worden de personages levendig beschreven en komen zij goed tot hun recht. Wel hebben Mikael en Lisbeth minder rechtstreeks contact, met name omdat Lisbeth op de vlucht is en onderduikt. Ik had het leuk gevonden als zij wat meer dialogen en scènes hadden samen. De afzonderlijke verhaallijnen zijn echter wel erg interessant en zorgen voor de nodige afwisseling en een diverse kijk op zaken.
Het plot zit goed in elkaar en is spannend. Alle losse eindjes worden aan elkaar geknoopt en de lezer krijgt een bevredigend antwoord op al zijn vragen. Larsson weet het tot een kloppend geheel te maken waardoor de lezer tevreden het boek uitleest. Minpunt aan het plot vond ik de ongeloofwaardigheid. Een van de personages wordt in het hoofd geschoten en peutert vervolgens aan de eigen hersenen. Dat iemand bij bewustzijn blijft en dit überhaupt overleefd mag al een wonder heten. Dit ging mijn fantasie te boven en voor de geloofwaardigheid van het verhaal was het beter om dit achterwege te laten. Nu ontstaat lichte irritatie en dat is zonde na het zorgvuldig opbouwen van het verhaal.
De vrouw die met vuur speelde is een spannende thriller en biedt genoeg afwisseling in de verhaallijnen. Ik vond het tweede deel beter dan zijn voorganger, dus naar deel drie ben ik uitermate benieuwd en de verwachtingen zijn dan ook hoog gespannen.
Plaats een reactie