Het lichaam van een student wordt gevonden in de elitaire en streng afgesloten militaire Academia di San Martino in Venetië. Het blijkt de zoon te zijn van dokter Moro, een voormalig parlementslid met een smetteloze reputatie. Dokter Moro en zijn vrouw weigeren te geloven dat hun zoon zelfmoord heeft gepleegd. Toch zijn ze niet erg bereid mee te werken aan het onderzoek. Commissario Guido Brunetti van de Venetiaanse recherche wordt gevraagd de dood te onderzoeken. Al snel ontdekt hij verontrustende feiten die angstvallig stil worden gehouden door de machtige elite van zijn land in het algemeen en door het echtpaar Moro in het bijzonder. Dit maakt zijn onderzoek lastig en al snel blijkt niemand meer met hem mee te willen werken. Familie, studiegenoten en alle andere betrokken lijken meer te weten dan ze vertellen aan de politie. Brunetti voelt dat er iets vreemds aan de gang is en is dan ook vastberaden om deze mysterieuze (zelf)moord te ontrafelen.
Het verhaal begon veelbelovend. Er wordt gedetailleerd verteld hoe de onfortuinlijke jongen wordt gevonden door een studiegenoot. Nadat de sympathieke en intelligente Brunetti erbij wordt gehaald, komt de passie van Donna Leon voor Italië duidelijk naar voren. Ze weet alles zeer beeldend te beschrijven, zoals de smalle steegjes, geheimzinnige kanalen en authentieke bruggen van Venetië. De mystieke en sfeervolle beschrijvingen van dit mooie stukje Italië is het decor van dit verhaal, wat zorgt voor extra sfeer. Donna Leon is in dit verhaal opmerkelijk scherpzinnig in haar beschrijving betreft de gang van zaken in het leger, parlement en bovendien die van de Italiaanse samenleving. Het stilzwijgen van hogere instanties en hooggeplaatste personen maakt dit verhaal smeuïg en nodigt in eerste instantie uit tot verder lezen.
Maar een paar hoofdstukken verder, nadat Brunetti eenmaal is gestart met zijn onderzoek, wordt het verhaal langzaam opgebouwd, heel langzaam. Op enkele verhoringen na gebeurt er weinig. Zelfs na enig doorzetten, wist dit verhaal mij helaas niet meer te boeien. Brunettis gedachten, persoonlijkheid, gevoelens en vage hypothesen komen te uitgebreid aan bod, wat de vaart uit het verhaal haalt. Ontzettend jammer, want de flaptekst beloofd meer dan dit. Hoewel het plot verrassend is en deels het verhaal redt, kan ik De Stille Elite uiteindelijk niet meer dan twee sterren geven.
Plaats een reactie