Het leven van Nancy, haar echtgenoot Kerry en hun honden en katten wordt op zijn kop gezet als zij worden gevraagd een papegaai met brutale praatjes op te vangen. Ze heet Sarah en is een grote blauw-gele ara. Maar Sarah is op gewelddadige wijze gevangen in het oerwoud en heeft daarbij een poot verloren, waarna ze niet alleen in gevangenschap moest leven, maar ook mishandelingen moest ondergaan. En daar kun je behoorlijk verknipt van raken, ook als papegaai.
In de overtuiging dat liefde alle wonden kan helen, besluit Nancy om Sarah al na twee weken uit haar kooi te laten, waarmee ze een wervelende derwisj vrijlaat die iedereen te slim af is en zowel de speeltjes als het eten van de honden confisqueert. Maar op het moment dat het haar huisgenoten te veel lijkt te worden, weet Nancy Sarah zover te krijgen dat ze haar vleugels spreidt en vliegt…
De papegaai die dacht dat ze een hond was is een ontroerend boek. Al duurt het behoorlijk lang voor je als lezer eindelijk je draai hebt gevonden en het verhaal weet te waarderen. De eerste paar hoofdstukken vraag je je voornamelijk af hoe de schrijfster een boek vol gaat schrijven over slechts een enkele papegaai. Toch lukt het haar. De getraumatiseerde ara voelt zich steeds meer thuis en dan pas wordt het verhaal echt leuk. Sarah krijgt namelijk steeds meer praatjes en streken. Op verjaardagen moet de visite rennend naar het toilet, willen ze Sara voor zijn. Sarah is bedachtzaam en houdt alles en iedereen in de gaten. Het moet verlopen zoals zij dat in gedachten heeft. Wanneer er twee nieuwe vogels in huis worden genomen, is Sarah daar dan ook niet blij mee.
Het verhaal ontroerd naarmate het einde vordert. Nancy wil haar papegaai zo natuurlijk mogelijk laten leven en dus gaat Sarah mee de tuin in en helpt ze bij het tuinieren. Tot op een dagÂ… een dag met verstrekkende gevolgen.
De papegaai die dacht dat ze een hond was is een apart maar wel intrigerend verhaal. Leuk om eens te lezen!
Plaats een reactie