Floor is een succesvolle high potential bij een telecombedrijf. Ze is begin dertig, leuk om te zien en gezegend met een gezonde dosis humor en relativeringsvermogen. Op een feestje ontmoet ze Rick, een paar jaar ouder, aantrekkelijk en als registeraccountant bezig met een veelbelovende carrière. Binnen een uur is Floor hopeloos verliefd en binnen een week hebben ze een relatie. Rick is in alle opzichten de ideale man: aantrekkelijk, succesvol, lief en attent. Ze hebben grenzeloze seks.
Gaandeweg ontdekt Floor dat Rick een tot dan toe nauwelijks ontwikkelde fascinatie heeft voor sm. Het begint met de simpele mededeling tijdens een intense vrijpartij dat hij wil dat ze alles voor hem doet. Daarna geeft hij haar opdrachten, onder meer om zich bij hem (alleen bij hem?) te melden in een hotelkamer. Op zijn initiatief bezoeken ze een parenclub. Ze doen dingen waarvan Floor nooit gedacht had ze te zullen doen, maar ze doet het met verbazing, zonder terughoudendheid en met de steeds sterker wordende vraag waar haar eigen grenzen liggen…
Na de vijftig tinten trilogie, is er nu een Nederlandse auteur die een erotische roman als debuut neerzet. Het verhaal begint als Floor haar ex Rick ziet lopen en ze de lezer mee terugneemt in de tijd van hun relatie. Je maakt kennis met Floor en komt te weten hoe ze Rick heeft leren kennen. De onstuimige relatie waarin Rick al snel laat merken dat hij een fascinatie heeft voor sm. Floor gaat hier voorzichtig in mee en hier begint het verhaal een sneltreinvaart te krijgen. Van “een voorzichtige kennismaking met sm” worden er al snel aardig wat grenzen verlegd en gaat Floor verder dan ze ooit voormogelijk had gehouden. Door de erotische spanning tussen Floor en Rick weet de auteur zeker de aandacht vast te houden, waardoor je het boek niet makkelijk weg kunt leggen.
Echter is er ook een duidelijk minpunt aan dit boek. Door de snelheid waarmee het verhaal wordt verteld, mis ik de psychologische diepgang van de twee hoofdpersonen. Er wordt iets te snel en makkelijk over grenzen gestapt. Steeds denkt Floor “tot hier en niet verder” om een paar zinnen verder te lezen dat die grens kennelijk niet bestond. Dit maakt het geheel ongeloofwaardig. Na het uitlezen van dit boek zat ik toch wel met een grote kater… Ook hier laat Van Amstel zien dat haar gedachten kennelijk sneller gaan dan hetgeen ze op papier zet. Pats boem, dat was het dan. Misschien was dit snelle einde bedoeld als opening voor het tweede boek, maar in mijn geval heeft dit dan een averechts effect. Mijn nieuwsgierigheid naar een vervolg is duidelijk bekoeld en ik voel niet de behoefte om het vervolg – Het spel van Floor – te gaan lezen…
Plaats een reactie