Keulen, eind van de zomer. De negentienjarige Julia wacht op de nachtbus als er een Porsche stopt. De bestuurder biedt aan haar naar huis te brengen en Julia stapt in een fatale beslissing. De bestuurder blijkt een sadistische kidnapper te zijn. Hij sluit Julia dagenlang op in een kelder. En ze is niet zijn enige slachtoffer, hij heeft minstens twee andere jonge vrouwen gemarteld en vermoord. Als de politie voor de deur staat, vlucht de man en hij neemt Julia mee. Tijdens hun tocht door Europa maakt hij nieuwe slachtoffers. Maar Julia laat hij in leven. Als dit afschuwelijke avontuur eindigt met de arrestatie van Julia’s kweller, wordt zij onder vuur genomen door de media: hoe is het mogelijk dat hij haar niet heeft gedood? Was zij medeplichtige? Lijdt zij aan het Stockholmsyndroom? Julia besluit haar kant van het verhaal op te schrijven.
Eigenlijk is dit boek te gruwelijk voor woorden. Het zou zomaar echt gebeurd kunnen zijn. Je vraagt het je af! De scènes zijn heel realistisch beschreven maar gelukkig treed Thea Dorn niet in details, dat had ik ook niet nodig, ik kon zelf de rest wel invullen. Wat in dit boek alleen niet prettig leest is dat de schrijfster iedere keer de verhaallijn onderbreekt om de gedachtegang van Julia neer te zetten. Zit je midden in een spannend verhaal en dan is het van: ho.. wacht even. Hier wil ik even wat stoom over afblazen. In het begin is het alleen maar een beetje vervelend, maar op het laatst wordt dat toch eigenlijk wel irritant. Ik weet dus niet goed hoe ik dit boek moet plaatsen, vind ik het boek nou wel goed? Het is tenslotte wel goed bedacht en geschreven. Maar in deze stijl? Nou nee!
Plaats een reactie