Botte Charlotte

De hoofdpersoon van dit verhaal, Charlotte Small, heeft het voorzichtig uitgedrukt niet makkelijk. In een korte tijd heeft ze onnoemelijk veel pech: ze raakt haar drie baantjes kwijt, de hond van een goede vriend wordt overreden, ze moet haar dochter Amber uitzwaaien terwijl deze gezellig op kerstvakantie gaat en als klap op de vuurpijl raakt ze haar twee beste vrienden kwijt. En dan breekt er iets in haar. Plotseling raakt ze bevangen door jaren van onderdrukte teleurstellingen en gooit al haar huisraad zonder pardon het huis uit. Daarna wordt het voor haar allemaal één grote waas. Ze wordt weer enigszins helder in een psychiatrische kliniek. Diagnose: een zware depressie.

Door de flaptekst op het boek zou je in eerste instantie denken dat het om een humoristisch verhaal gaat. Toch blijkt dit grotendeels niet het geval te zijn. Als lezer heb je bijvoorbeeld weinig sympathie voor hoofdpersoon Charlotte. Ze is bot, egoïstisch, onvriendelijk en ze heeft weinig liefde in zich. Ze lijkt sowieso weinig emoties te hebben, behalve irritatie, woede en teleurstelling. Haar botte persoonlijkheid is zo aangedikt dat het niet altijd even realistisch overkomt. Zo lijkt ze onaangedaan door het feit dat de hond van haar beste vriend is doodgereden. Dat hij hier verdriet van heeft doet haar helemaal niets. Daarnaast heeft ze zoveel tegenspoed dat het echt sneu begint te worden. Het boek heeft eerder het genre drama dan komedie. Wel zorgt het zeer botte gedrag van Charlotte stiekem voor een glimlach, wat ervoor zorgt dat het boek gelukkig niet te zwaar wordt.

Langzaam krijg je toch meer sympathie voor Charlotte, omdat ze echt lijkt te vechten tegen haar depressie. Met vallen en opstaan en met behulp van haar ouders, vrienden en psychiater neemt Charlotte langzaam, maar soms met diepe dalen, de touwtjes van haar leven weer in handen.

Het is uiteindelijk een goed verhaal over de innerlijke strijd van Charlotte, met een onverwachte diepgang. Weliswaar een beetje moralistisch en af en toe beetje zeurderig, maar toch wel een mooi verhaal!