Achterstallig geluk

Een niet bij name genoemde dochter bezoekt voor de laatste maal het huis van haar moeder. Om afscheid te nemen, maar ook in de hoop in het reine te komen met het verleden en met zichzelf. Het lijkt een hopeloze missie; bitterheid en verdriet overheersen. Het beeld kantelt wanneer ze haar moeders schoenen vindt, vele jaren zorgvuldig bewaard. Zwartfluwelen, hooggehakte avondschoenen, symbool van een gedroomd leven. Belangrijker nog is de vondst van het verloren gewaande `jaarboek dat zijzelf als heel jong meisje bijhield. Waar de volwassen dochter alleen kan omzien in wrok, blijkt het kind mild en zonder oordeel te zijn geweest. Dat geeft de dochter
niet alleen een zuiverder blik op haar jeugd, maar ook op het verstoorde leven van haar moeder.
Lieneke Dijkzeul beschrijft in deze, deels autobiografische, roman het leven van een kind in de jaren vijftig. Een kind dat er niet had mogen zijn, maar desondanks vastberaden is te bewijzen dat het bestaansrecht heeft.

Lieneke Dijkzeul waagt zich met achterstallig geluk in een nieuw genre: de roman en deels autobiografisch. Ze heeft met Achterstallig Geluk perfect het verdriet van een verstoorde moeder/dochter relatie weten weer te geven. Heden en verleden worden mooi afgewisseld wat voor diepgang en begrip zorgt. Elk gezin kent zijn problemen, maar in dat geval gaat het om een alleenstaande moeder, van vier kinderen in de jaren ’50. Je kunt bijna niet voorstellen hoe zwaar dat geweest moet zijn in deze tijd.

Lieneke Dijkzeul heeft een prachtige roman neergezet, waarbij je op sommige momenten even stil moet staan om de gebeurtenissen in je op te nemen. Ze heeft een gedurfde en kwetsbare stap gezet waarvoor ik alleen maar lof voor kan opbrengen.