Het leven in een vinexwijk verloopt niet altijd soepel. Daar weet Naima El Bezaz, die zelf al bijna tien jaar in zo’n buurt woont, alles van. In haar autobiografische roman Vinexvrouwen beschrijft ze het wel en wee van haar gezin in deze typisch Nederlandse nieuwbouwwijk. Als Marokkaanse kijkt zij met een fris oog naar de Hollandse gewoontes, al speelt er nog iets anders mee: de vinexwijk wordt geleidelijk aan bevolkt door steeds meer nationaliteiten, wat voor onrust zorgt. Terwijl haar dochtertje op school christelijke liedjes leert, verbaast El Bezaz zich over de Nederlanders. Ze begrijpt eigenlijk niets van hun eigenaardige gedrag. El Bezaz neemt de lezer mee naar huis en naar de buren en houdt ons zo een genadeloze spiegel voor, waarbij de auteur zichzelf bepaald niet spaart.
Vinexvrouwen leest zeer snel weg door de korte hoofdstukken en vlotte schrijfstijl. Voor iedereen die in een vinexwijk woont is het ook nog eens zeer herkenbaar. De gemiddelde Nederlander wordt geschetst en enigszins op de hak genomen. Vele vooroordelen komen voorbij, maar worden ook bevestigt in de ervaringen die Naima opdoet. Met name de gastvrijheid die Naima met haar Marokkaanse achtergrond heeft, verschilt als dag en nacht met de Nederlandse gastvrijheid. Onverwachts blijven eten na een speeldate van twee kinderen zit er echt niet in.
Ondanks dat de Nederlandse beroepsgroep op de hak wordt genomen, is het niet beledigend. Het blijft redelijk oppervlakkig en met een grote knipoog. En daarnaast heeft de auteur in veel zaken ook gewoon gelijk. Af en toe vind ik het boek echter wel te oppervlakkig. Ik had het leuk gevonden als het gezin van Naima of haar achtergrond en opvoeding meer aan bod waren gekomen. Nu is het een vermakelijk en herkenbaar verhaal, maar niet meer dan dat.
Plaats een reactie