De 46-jarige advocaat Diego uit Rome bevindt zich in een midlifecrisis. Als je 46 bent en niemand kijkt meer naar je om – wat kun je dan doen? Diego besluit om andere mensen te gaan helpen en zet de mooiste plannen in gang: hij herstelt de ruzie tussen twee vrienden, helpt zijn beste vriend beroemd te worden en bezorgt zijn zoon een vriendin. Wat hij ook doet, alles heeft idiote gevolgen. Het leven lijkt steeds somberder te worden. Toch heeft elke miskleun uiteindelijk een verrassend resultaat.
Een oud collega van mij las Honderd gelukkige dagen en vond het een verrassend leuk boek. Dit maakte dat ik toch wel nieuwsgierig was naar het tweede boek van Brizzi en besloot Je leeft maar 1 keer te gaan lezen.
In het boek volgen we Diego die, zo blijkt al snel, aan een depressie lijdt. Ondanks dat dit onderwerp zware kost kan zijn, kiest Brizzi ervoor het luchtig te houden. Dit maakt dat de hoofdpersoon sympathiek blijft zonder ‘zeurderig’ over te komen. Waar ik me dan wel weer aan stoor is dat Diego uiteindelijk op vrij simpele wijze van zijn depressie geneest en dat is erg onrealistisch. Als je dan een dergelijk onderwerp kiest, doe het dan ook recht aan. Doordat het verhaal echter veel humor bevat maakt het dat je de auteur het onrealistische vergeeft.
De personages zijn verder prima uitgewerkt. Dit komt mede doordat het verhaal niet heel veel personages bevat. Die paar die in het boek voorkomen weten echter wel genoeg sjeu aan het verhaal toe te voegen. Het verhaal is verder weinig diepgaand maar zeker wel vermakelijk. Al is het wel erg voorspelbaar hoe en met wie Diego uiteindelijk zal eindigen. Die zie je als lezer al van verre aankomen en dat is jammer.
Plaats een reactie