De laatste tijd verschijnen er met zekere regelmaat boeken over onderduikervaringen tijdens de tweede wereldoorlog. Nooit verleden tijd is één van die boeken, maar het onderscheid zich doordat het de memoires zijn van een man, Lex Lesgever, die, bij het uitbreken van de oorlog, elf jaar was. Hij groeit op in de Joodse wijk van Amsterdam, omringd door een grote, joodse, familie. Thuis is hij de jongste, met twee oudere broers boven zich. De hele familie wordt opgepakt maar de dan twaalfjarige Lex ziet kans om te vluchten en moet in zijn eentje als dakloze zien te overleven.
Het is boeiend en aangrijpend om te lezen wat hij meemaakt in die tijd en je vraagt je af hoe deze ervaringen zullen doorwerken in zijn latere leven. Uiteindelijk vind hij een onderduikadres waar hij zich zeer thuis voelt. Na de oorlog moet hij ontdekken dat niemand van zijn familie terugkomt uit de kampen Ook hij heeft toen ondervonden hoe onverschillig de Nederlandse overheid omging met joodse overlevenden.
Met grote inzet ziet hij kans een eigen leven op te bouwen maar dan slaat het noodlot weer toe, hij blijkt een zware tbc besmetting te hebben opgelopen. Ook dit weet hij te overwinnen en uiteindelijk woont hij in 1968 samen met vrouw en kind in een prachtige flat in Leiden. Het boek eindigt met zijn bezoek aan Bergen-Belsen waarna eindelijk het verwerken van het grote verdriet kan beginnen.
Een geweldig boek, het is goed geschreven, leest vlot, bovenal is het inspirerend om te lezen hoe iemand met veel moed en doorzettingsvermogen grote tegenslagen weet te overwinnen. Een aanrader!
Plaats een reactie