Rechercheur Winston Garano wordt door zijn ambitieuze baas Monique Lamont opgezadeld met een hopeloze cold case. De openbaar aanklaagster denkt door het oplossen van deze oude zaak een grote carrièrestap te kunnen maken. Win verdiept zich in de zaak, en langzaamaan openbaart zich een ingewikkelde moordzaak. Hij kan echter niet vermoeden dat Lamont er zelf ook bij betrokken is.
Zeg Patricia Cornwell en de verwachtingen zijn direct hoog gespannen. Zo ook bij haar nieuwste boek Het front. Dit keer niet de welbekende en befaamde Kay Scarpetta in de hoofdrol. Nee, het is tijd voor een boek dat daar helemaal los van staat. Toch gaat de doorgewinterde Scarpetta fan wel vergelijken, en dat is iets wat je beter niet kunt doen. De boeken met Scarpetta zijn veelal zo goed, dat andere boeken al snel in het niet vallen. Zo weet Het front helaas op geen enkel punt te boeien.
Het is een kort verhaal en dat is duidelijk te merken. Personages worden weinig uitgediept waardoor de lezer niet met ze mee gaat voelen. Het verhaal gaat redelijk snel, maar weet nergens te boeien en de lezer naar de strot te grijpen. Het verhaal blijft dun en beweegredenen onduidelijk. Geen enkel personage bloeit op en van geen enkel personage wordt duidelijk wat hun beweegredenen zijn. Zo gaat Lamont over lijken om haar carrière goed te doen, maar wat de reden daarvan is? Ook na het dichtklappen van het boek heb ik werkelijk geen idee.
Ik kan veel woorden vuil maken aan dit boek, maar zal dit achterwege laten. Het boek is helaas het lezen niet waard. Voor de echte Patricia Cornwell fans: nog even wachten tot een volgende Scarpetta thriller!
Plaats een reactie