Jaren geleden had ik een aardig idee voor een roman. Ik heb het helaas nooit uitgewerkt. Het idee, dat tot voor kort alleen in mijn hoofd bestond (vermoed ik), geef ik nu belangeloos weg aan wie het hebben wil. Het meest opmerkelijke is dat de hoofdpersoon een landhuis is.
Het verhaal begint met de bouw van het pand en eindigt ongeveer een eeuw later met de sloop ervan. Door de geschiedenis van de families op te tekenen die het landhuis bewoonden, neem je de lezer mee op een reis door de tijd. Nu liggen er al meer van dit soort boeken, dus het bedenken van oorspronkelijke verhaallijnen is noodzakelijk. Misschien nog belangrijker is het bepalen van de locatie en de tijd waarin het zich afspeelt. Wordt het Nederland, Indonesië of Engeland? Wordt het de jaren dertig tot het heden of ga je verder terug in de tijd?
Probeer open deuren te vermijden: In de oorlogsjaren (die onvermijdelijk op je pad komen) maak je er geen verzetshaard van, in de jaren zestig is het geen kraakpand en na de eeuwwisseling staan er geen hennepplanten op zolder. Dat is allemaal te makkelijk. Van de fantasie van een schrijver mag je meer verwachten. Er wordt ook geen moord gepleegd of een kind misbruikt. Oei! Wat gebeurt er dan wel? Daar moet je zelf over nadenken. Er kan een geheim rusten op het pand. Een oud document bij een notaris waar nooit iemand op heeft gereageerd. Een erfeniskwestie. Een lang verzwegen relatie tussen een oud-bewoner en een huidige.
Ik houd van verhalen waarin het verleden de kop opsteekt en van alles overhoop gooit. Ik weet het; dat is een reeds veel bewandeld pad, maar er rust geen auteursrecht op een idee. Evenmin op de inhoud van deze column. Zoals ik al zei, je mag het idee hebben. Ik zal je niet voor de rechter slepen als jij er een bestseller van maakt. Wel zal ik met een zucht denken: Had ik voor die column nu maar een niemendalletje geschreven over mijn kat, die alsmaar over mijn toetsenbord loopt.
Nico de Beer
Plaats een reactie